Bezoeksters transgenderavonden

Het was een heel emotioneel jaar toen ik op mijn 60e na jaren van onzekerheid mijn vrouwelijke gevoelens een plaats kon geven. Mijn vrouw was een hele korte tijd overstuur toen ik het haar moest vertellen, want ze had geen enkel vermoeden. Zij nam wel het initiatief om hulp te zoeken. Een flink aantal gesprekken hielpen ons om elkaars gevoelens beter te delen en te begrijpen. “Het blijft dezelfde mens, er komt alleen iets bij” zei de arts bij het intake gesprek. Soms zeggen we dat nog wel eens tegen elkaar. Het heeft bijna een jaar geduurd om zelf in balans te komen en onze relatie nog meer diepgang te geven. Die balans hield ook in, dat ik niet de behoefte had om helemaal vrouw te worden. Als ik me vaak genoeg kan omkleden thuis kan ik de vrouwelijke kant van mezelf voldoende tot zijn recht laten komen.

Na dat jaar begon ik met transgenderavonden te bezoeken. Eerst deed ik dat in Den Haag, maar doordat die ophield te bestaan besloot ik een keer naar Amsterdam te gaan. Eerst kwamen we samen in de Gijs, later in De Parel, maar beide bestaan niet meer. Amsterdam is echt mijn thuishaven geworden om vriendinnen te ontmoeten. Uiteindelijk werd ik ook een van de gastvrouwen. Het belang daarvan is om bij nieuwe mensen een gevoel van acceptatie en veiligheid te bevorderen. Wat me aanspreekt is de open sfeer onderling, waarin we het heus niet alleen over onze “identiteit” hebben, maar ook over allerlei andere onderwerpen die ons interesseren.

Soms komt mijn vrouw ook mee. Ze voelt zich bij onze transgendergroep op haar gemak. Wat heel fijn is, dat ze vaak met mij meedenkt over wat me staat. Thuis is het heel gewoon geworden dat ik enkele keren per week ’s avonds als vrouw gekleed ben.

Ik kom al heel wat jaartjes op de transgender avond in Amsterdam. Ik ben een heteroseksuele CrossDresser of DeelTijdVrouw wanneer je dat een leuker woord vindt en ben getrouwd. Mijn vrouw en kinderen weten van Bianca en hebben dat ook een plaatsje kunnen geven. Mijn stelregel is: 'Ik ben een gelukkig man dat ik de wereld ook af en toe als vrouw kan beleven' Dit geeft redelijk weer hoe ik mijn Crossdressing ervaar. Regelmatig ga ik er als Bianca op uit: dat noem ik een BiancaBalansDag. Dit zijn ontspanningsdagen voor mij waarbij ik van alles onderneem: van shoppen, musea bezoek, uit eten, maar ook naar een musical etc. Hiernaast zie je een fotootje van me zoals ik dan op pad ben: een foto op een Amsterdams politiebureau waar ik voorlichting heb gegeven over het onderwerp 'transgenders'. Dit doe ik ook vaak voor studenten in de vorm van gastcolleges.
Meer informatie over mij.

Rond 2005 ben ik uit de kast gekomen en probeer mezelf de ruimte te geven om te worden wie ik wil zijn. Maar dat valt niet altijd mee. Voor mij is transgender zijn een proces waar ik altijd voor ben weggelopen, wat niemand mocht weten. Ik wilde zo graag 'normaal' zijn. Maar wat is normaal? Ja,... zeg het maar. Het kost moeite om voor jezelf een plek te verwerven, maar het leven is gelukkig meer dan dit alleen! Zeker zo belangrijk is het hebben van een relatie, vrienden, familie en werk. Mijn eigen plekje in de maatschappij. Verder bezoek ik met veel plezier de avonden in Amsterdam, om gezellig bij te praten, gezellig eten en ontspannen bezig zijn.

Er zijn mensen die mij al kennen, maar ik zal me toch even verder aan jullie voorstellen. Ik ben Ria, sinds 3 september 2020 de vrouw van José (zie hierboven). Wij kennen elkaar sinds 2016, doordat we elkaar tegenkwamen op een datingsite. José had bij de informatie gezet dat ze een speciaal kantje heeft. Maar ik had dat totaal niet in me opgenomen. We hadden eerst een tijdje app-contact en bij de eerste ontmoeting vertelde ze mij wat dat speciale kantje was. Nou, ik vuurde meteen een vragenvuur op haar af. Hoe, wat, waar, wanneer, enzovoort, maar het schrok mij totaal niet af. Ik val op de persoon, niet op zijn/haar genderexpressie. Na de tweede afspraak volgde er, om andere redenen, twijfel bij mij. Ik zette het contact een tijdje op non-actief, maar door een gesprek met mijn vriendin, nam ik toch weer contact met José op. Ik kon mijn twijfel uitspreken en het voelde vanaf toen goed, ik merkte dat mijn gevoel er mocht zijn. We kwamen in een weekend relatie terecht, maar al snel werden de weekenden steeds langer. Dat José een transgenderpersoon is, is nooit een belemmering geweest voor mij. De eerste keer dat ik haar als José zag, was het wel even wennen, dat geef ik toe, maar eerlijk, dat had meer met haar kledingkeuze te maken. Ik vond haar nogal oubollig gekleed. Maar dat heeft verder niets met de verandering te maken.
In augustus 2017 gingen we samen op vakantie en daarna ben ik niet meer bij haar weggegaan. Natuurlijk, ieder heeft zijn rugzak, maar we kwamen steeds dichter bij elkaar. In februari 2018 gingen we officieel samenwonen, best een grote stap voor beiden, maar we hadden er vertrouwen in. Dat heeft uiteindelijk geresulteerd in ons huwelijk op 3 september 2020. Mijn idee van een huwelijk is dat je jezelf moet zijn op zo’n grote dag, dus wij trouwden als 2 vrouwen. En hoe mooi, Caitlin en Nance waren onze getuigen. Het was een geweldige dag met grote liefde voor elkaar, zoals we zijn.

Ik ben nu ruim een jaar in transitie en heb heel veel plezier en steun vanuit transgendersamsterdam.nl
Voornamelijk om buiten huis jezelf te kunnen zijn was in het begin soms een uitdaging. Het is mooi om te ervaren hoe vriendschap ontstaat en hulpvragen opgepakt worden.

Natuurlijk staat de tijd voor ons stil, als speciale groep. We maken in transitie ontzettend veel mee en dat hoort er bij. Als dat de meeste tijd tussen vier muren geschied ontstaat een groot tekort aan sociale ontwikkeling. Kijk ik heb 57 jaar als man geleefd. In het gezin werd mijn wens om me vrouwelijk te uiten onderdrukt.

Dat maakt het ook zo belangrijk dat we met elkaar ons kunnen bewegen in het openbaar. Die sociale interactie is een belangrijk deel van het leerproces want vrouw zijn en vrouwelijk expressie geven aan jezelf is niet hetzelfde. Het gaat niet vanzelf als je het oordeel van de wereld over hoe je bent een nieuwe plek geeft. Eigen gedrag veranderen, daar heb je je wereld als reflectie bij nodig. Zo leer je jezelf minder weg te cijferen en aan te geven wat jouw nieuwe normen zijn. En dat vergt communicatie met de directe omgeving. Die communicatie is nagenoeg stilgevallen en dat is momenteel een groot probleem.

 In de maatschappij is dat nog steeds zo dat we voor de nodige zorg moeten knokken om die hulp door de verzekering betaald te krijgen om niet te spreken over de onmenselijke wachttijden van ruim twee jaar dat als maar oploopt. Ongelijke beloning en kansen op de arbeidsmarkt en ga zo maar door.
Samen hebben wij een strijd voort te zetten die onze wijlen Thea Wickel vijftig jaar geleden begon.

Voor mij was 2020 een enerverend jaar. Alles liep door het werk bij de FNV was druk met alle Corona ellende. Ik ging in scheiding en was ruim een half jaar aan het logeren. Ik had een operatie aan mijn grote mannen neus. Ik liep Corona op en heb de laatste maanden in mijn eigen huis met mij zoon weer mijn ziel een plek gegeven. Er is weer wat rust en daar geniet ik echt van.
Ik kijk enorm uit om weer samen te zijn met mijn vriendinnen bij de maandelijkse transetentje in de Jordaan.

Ook ik vind het leuk om me voor te stellen op deze site. Ik ben Marianne en partner van Henny, een travestiet die al heel wat jaartjes in Amsterdam uitgaat. Wij kennen elkaar al bijna 40 jaar en vanaf het begin van onze verkering was ik op de hoogte van Henny's wens zich af en toe als vrouw om te kleden. Ik heb daar nooit zo veel problemen mee gehad, ik ben er als het ware 'in meegegroeid'. Waarom kom ik inmiddels al een paar jaar bijna altijd op de maandelijkse woensdagavonden van TransgendersAmsterdam? Ik houd ervan om uit eten te gaan en wilde wel eens kennismaken met de 'dames' waar Henny regelmatig mee rond de tafel zat. Dus ging ik een keer mee, vond het leuk en ben gebleven! Inmiddels zijn we met een aardig groepje van gemiddeld tien bezoekers en hebben we vaak gewoon veel plezier op deze avonden. Daarnaast is er zeker plek voor het bespreken van problemen en hebben we soms diepgaande gesprekken. Maar .....net als echte dames, zitten we vaak gewoon te kleppen. Zomers lekker op het terras en 's winters hangen we graag bij Irma rond de bar.

Ik ben Colline (1950) en ben in 2001 mijn transgendere gevoelens gaan onderzoeken. Ik kwam uit bij de LKG en heb daar mijn eerste voorzichtige stappen buitenskasts gezet. Langzamerhand na wat therapeutische hulp ben ik steeds meer het openbare leven op gaan zoeken en deel gaan nemen aan gangbare menselijke activiteiten. Inmiddels voel ik me in de buitenwereld steeds beter op mijn gemak. Mijn rechtmatige plek neem ik dan ook steeds zelfbewuster in.
Tegenwoordig ga ik zo'n twee keer per maand op stap, met de trein vanuit Apeldoorn (meestal) naar Amsterdam. Onderweg is er regelmatig contact met medereizigers waarbij, hoewel duidelijk zichtbaar is dat ik niet als vrouw geboren ben, T onderwerpen meestal niet eens ter sprake komen. Echt hinderlijke reacties zijn er eigenlijk nauwelijks. Waardering voor mijn openheid en onbevangenheid des te vaker.
In Amsterdam doe ik vaak wat ik als man ook leuk vind: Musea, exposities en galeries bezoeken, samen met vriend(inn)en iets ondernemen en naar de reguliere woensdagavond in de Parel en de 3e zondag van de maand Farfalle in cafe Saarein. Winkelen en boodschappen staan soms ook op het programma.
Met de OV fiets (een aanrader in de stad) is de actieradius behoorlijk groot en kan je op een middag en avond heel wat doen.
Als je eenmaal door hebt dat je eigen angsten de grootste belemmering vormen voor het innemen van je plaats in de maatschappij heb je de mogelijkheid flinke vorderingen te maken bij je coming out.
Voor mijn vrouw en kinderen was het behoorlijk wennen en slikken zo nu en dan, maar met wederzijds geven en nemen zijn we erin geslaagd alles een plek te geven en levert het transgender zijn niet al te veel problemen meer op.
Op mijn werk, in een techneuten omgeving, weet een aantal van mijn collega's van mijn eigen aardigheid. Ik word er nooit onaardig mee geplaagd en ze zijn vaak wel benieuwd naar wat ik nou weer ondernomen heb.

Het is de eerste woensdag van de maand en ik draai vanuit Leiden de A4 op richting Amsterdam. Het is rond vijf uur en ik sluit in de file aan. Ik ben op weg naar café De Parel aan de Westerstraat¹ in Amsterdam. Elke eerste woensdag van de maand komt een groep transgenders hier bij elkaar voor een gezellige avond met een hapje en een drankje. Ik kijk wat om me heen in de massa van langzaam rijdende auto's. Op deze zomerse dag ziet een file er toch wat aangenamer uit. De zakenmensen hebben hun colbertjasjes uit gedaan of thuis gelaten, de meeste vrouwen hebben een fleurig zomerjurkje aan, veel raampjes zijn opengedraaid en er klinkt muziek uit een aantal autoradio's. Ook ik heb voor een zomers jurkje gekozen en bekijk de mensen vanachter een grote modieuze zonnebril. Vlak voor het brugrestaurant wordt de weg breder en komt de snelheid er weer een beetje in. Na de afslag Aalsmeer/Hoofddorp sla ik af naar de A5 richting Haarlem. Hier is de file in-middels volledig opgelost. Via Halfweg rij ik Amsterdam binnen, daarna langs de Westergasfabriek, om zo bij het Marnix bad de Westerstraat in te rijden. Ik heb nog een parkeerplaatsje in de straat, waar het wel betaald parkeren is, jammer genoeg, tegen het hoogste tarief. Via mijn telefoon stel ik Yellowbrick in en loop een stukje naar het café.
Café De Parel¹ is een typisch Amsterdams bruin café in de Jordaan. Door het mooie weer zijn de dames buiten op het terras, in het zon-  netje, gaan zitten. Ik begroet iedereen en loop daarna naar binnen om bij onze vaste barvrouw Irma een drankje te bestellen. In het café zitten nog wat andere gasten, die niet vreemd naar mij opkijken. Sommigen van hen herken ik als vaste gast van het café. Ondanks onze vaste groep dames, staat iedereen open voor nieuwkomers en andere belangstellenden. Er is nog een plekje op het terras en ik kan nog net even wat zon meepikken. Na een hele dag in een airconditioned kan- toor te hebben gezeten, is dat wel even lekker.
Zo tegen half zeven zet de groep zich in beweging naar restaurant De Zagerij, zo'n 300 meter verder in de Westerstraat. Onderweg praten de dames met elkaar en kijken wat voorbijgangers op naar het gezelschap. Ik denk dat ze kijken vanwege de gezelligheid bij de dames en niet omdat de groep anders zou zijn. Het terras van het restaurant is volledig bezet met gasten, sommige aan een aperitief, anderen aan hun voorgerecht en enkeling al aan een hoofdgerecht. We lopen het restaurant binnen en worden begroet door de medewerker achter de bar. Hij zegt dat onze gebruikelijke tafel klaarstaat en vraagt een serveerster ons voor te gaan. We zijn met twaalf personen en inderdaad staat onze vaste tafel weer klaar. Elke eerste woensdag van de maand staat deze tafel klaar voor zo'n twaalf personen. Zijn het er meer, dan worden er tafeltjes bijgeplaatst. We nemen plaats, krijgen de menukaart en bestellen een drankje. Er wordt aan tafel over van alles gesproken. Vaak de dingen die mensen hebben meegemaakt of zaken die mensen bezighouden.
Een aantal dames van het gezelschap vormt de kerngroep en is bijna altijd aanwezig. Deze kerngroep beheert de website en de telefoon en ontvangt nieuwkomers. Het is belangrijk dat nieuwe gasten zich snel thuis voelen binnen het gezelschap. Ondertussen komt de serveerster langs om onze bestelling op te nemen. Het restaurant hanteert een keuzemenu, een drie-gangen menu tegen een vaste prijs, waaruit altijd wel iets lekkers is samen te stellen. Het wordt een drukke avond. Ook de tafeltjes om ons heen worden bezet met eters.
Ook nu kijken gasten wel, maar besteden weinig aandacht aan ons. Soms ontstaat er een contact tussen onze tafel en een omliggende tafel. Mensen zijn toch wel nieuwsgierig, mede omdat niet iedereen binnen ons gezelschap transgender is. Enkelen van ons worden vergezeld door hun echtgenote of vriendin. Het diner vordert, en het toetje wordt gebracht. Na het toetje rekenen we af en keren terug naar het café.
Daar zijn inmiddels de transgenders aanwezig, die niet mee wilden of konden eten. Ook zijn er nog wat meer niet-transgenders gearriveerd. Het is zelfs nog even lekker op het terras. De avond duurt tot een uur of een, half twee, maar rond elf uur gaan de eerste gasten naar huis. Het is woensdag en de meesten van ons moeten de volgende dag gewoon weer aan het werk. Na een gezellige avond rij ook ik weer huiswaarts. Voor nu mag het meisje weer de kast in, tot een volgend avondje uit.

Inmiddels ben ik al een jaar of tien actief naar buiten gekomen als transgender. Het is buitengewoon bevrijdend om je op allerlei plekken in je vrouwelijke identiteit te kunnen tonen. Hoewel ik in de mannelijke rol al een heel fijn leven heb, is het verrijkend om het voor mij belangrijke aanvullende deel van mijn identiteit te kunnen manifesteren. Eén van de plekken waar ik graag kom is Amsterdam. Na mezelf opgetut en passend gekleed te hebben, fiets is altijd met enige positieve spanning naar het station. Vanaf Dordrecht duurt de treinreis met de Intercity Direct (als het ten minste goed gaat) net een uur. Het is leuk om als vrouw onderweg te zijn. Er wordt natuurlijk meer naar je gekeken dan dat je als man relatief anoniem in de massa opgaat, maar dat is meestal leuk. In Amsterdam leg ik het laatste stukje met de OV-Fiets af naar café De Parel¹. Daar ontmoet ik aan het einde van de middag de ‘vroege’ bezoeksters van de transgenderavond. De meeste mensen komen er al jaren en in de tussentijd is een hechte groep ontstaan. Toch zie ik dat nieuwkomers of belangstellenden altijd in een open sfeer snel hun weg vinden in de groep.

Rond een uur of zes verplaatst het gezelschap zich richting restaurant De Zagerij. Daar zitten we aan een lange tafel tussen de andere gasten in. De sfeer is levendig en er wordt volop bijgepraat, natuurlijk over wat je meemaakt als transgender, maar ook over talloze andere onderwerpen. Het eten smaakt altijd goed in De Zagerij en de wijn is prima. Rond een uur of negen wordt de tweehonderd meter naar De Parel¹ weer afgelegd en daar zijn inmiddels de latere gasten gearriveerd. Omdat ik meestal vrij snel naar huis ga, mis ik het laatste deel van de avond, maar ik zie dat het ook dan goed toeven is in het café.

Persoonlijk vind ik deze ontmoetingsplaats in de Jordaan zeer prettig, omdat je ‘gewoon’ in het publiek opgaat, er sprake is van een prettige sfeer en vrijwel iedereen er verzorgd en passend gekleed bij zit. Bovendien is de Jordaan voor transgenders ook een prettige buurt om naar toe te gaan. Op de terugreis kan ik vrijwel altijd terugkijken op een geslaagd bezoek aan onze hoofdstad.

Op vrijdag 11 september 2020 is Thea Wickel overleden op 97 jarige leeftijd. Thea is de oprichtster van onze groep T&T Amsterdam nu TransgendersAmsterdam. Onze groep kwam voor het eerst bijeen op 4 februari 1970. 50 jaar later werd dit heugelijke feit op bescheiden wijze gevierd en sneed Thea de Sara-taart aan zoals je hier rechts op de foto kunt zien.
Ze is 7 maanden later overleden.
Lees hier het in memoriam: Thea Wickel

Op woensdag 25 januari 2017 is onze Vera overleden.
Soms is er zoveel wat we voelen maar is er zo weinig wat we weten te zeggen... Dat was anders bij Vera, ze zat nooit om een woordje verlegen. Dat kwam haar goed van pas in de tientallen jaren dat ze onze gastvrouw is geweest. Als een rots in de branding stond ze voor 'haar' dames met raad en daad. Een warm, lief mens. Ze stond voor wat ze vond. Kleren maken de vrouw bij haar. Ze vond dat wij ons niet moesten verstoppen, maar trots zijn op onze transgender beleving. Zelf ging ze steevast naar de Albert Cuyp, waar ze een geziene dame was. Ook onze T&T avonden moesten in een normaal café worden gehouden en daar was onze groep trendsettend. Een van de laatste keren voordat ze haar attack kreeg, vonden opnames plaats voor 'TransAnders' waar Vera over haar Vera-leven vertelde: een paarse jurk was haar favoriet en gaf haar leven als Vera een '10'. Dat geeft aan hoe belangrijk haar Vera-dagen voor haar waren. En... Zoals ze zelf wel vertelde: voor de duvel niet bang: meerdere keren hebben 'heren' met oneerlijke bedoelingen dat moeten bekopen, zoals een keer iemand die een 'oud vrouwtje' van haar handtas wilde beroven.. Die kwam van een koude kermis thuis om maar netjes te zeggen... Dát was Vera. Een verschrikkelijk lief mens, maar hard als het moest. We misten haar al toen ze in de war was en in een verzorgingshuis moest worden opgenomen. Een aantal dames van onze groep bezochten haar nog regelmatig, maar het afscheid is nu definitief....
We missen je Vera!!!